Translate

dimarts, 22 d’octubre del 2019

ADEU TRONKO!

"Tu ves tirando que Yo ya subo a jumars..."

Maldito seas Tronko! Tambien has tenido que ser el primero en irte a otros mundos a buscar nuevas movidas?


Un rapel.Un puto rapel que salta i todo acaba.

Te echaré tanto de menos! Todavia recuerdo como nos conocimos:en un a fiesta de aniversario de Silvia Vidal en Vilanova de Meià.Tu me entraste:"Eres el Paca?" y Yo, sin ganas de amistades te respondí:" Depende"...Me explicaste que tenías un proyecto en Montrebei pero que habia una seccion de artificial que se veia chunga y me pediste si podía ir a ayudarte.Mi ego subió como la espuma y accepté la invitacion.Una vez en pared,la seccion en cuestion fue toda la pared entera ...menudo engaño!..Bendito engaño.Asi hicimos cordada por primera vez,nos conocimos, vivaqueamos,aprendimos...
"Tío pon un spit coño!"-pero como Tronko no sabia spitar iba tirando de ganchos...9 pasos seguidos! asi nació nuestra primera ruta: "Festival del Gancho" A4.V+,donde los largos mas difíciles los abristes Tu i en los que te dije que ni soñando Yo podría repetir.Con tu tranquilidad, con Tu sonrisa,con tu hacer tranquilo destruiste mi Ego.Siempre te agradecreré quie lo hicieras.



Asi nació nuestra amistad. Luego vinieron mas vias,como la repetición de la Incontinéncia"A5 tambien en Nontrebei.El largo de A5 me tocava a Mi,lo queria para Mi.Pero en la reunión me contaste que hacia pocos dias que habias logrado tu primer 8a en deportiva..."Pues el A5 es tuyo!"-le dije...y sin cortarte, hiciste el largo con un par de caidas pero siempre riendo...

Y luego la via que abrimos junto a Pelut. Bueno, supongo que sabrás que Pelut y Yo estamos muy cabreados y que no nos hablamos desde hace unos cuantos años.Lo que no sabes es que el lunes pasado le llamé por telefono para anunciarle que te habias  ido...Eres tan increíble que has conseguido lo imposible cabronazo!

Te quiero.

Y cuidaré de tu gente en todo lo que pueda.

Aupa atleti!

Y esperame que en pocos años subire jumareando ya sabes....

10 comentaris:

  1. Molts ànims Paca, una abraçada molt forta.

    ResponElimina
  2. Gracias por contarnos estas historias.
    Un abrazo

    ResponElimina
  3. Nunca desaparecen los buenos recuerdos, animos Paca

    ResponElimina
  4. Quin text més bonic Paca, suposo que qui treu el millor de tu també ha de ser genial.
    Es curiós q quan la parca ens visita lluny l amargor es ben diferent...ara...desperta aleshores aquella rata q rosega l estómac pels qui ha perdut un mateix...I aleshores m adono com de trist has d estar...
    No.puc fer mes q donarte anim, encara que sigui banal, I dirte com sempre q amunt, q a baixarnos sempre hi somba temps...que t he de dir q tu ets un expert en aguantar-te del que sigui, no? Una abraçada Paca...penso molt en tu...estem als mateixos pantans...

    ResponElimina
  5. El Tronco somriuria molt llegint el teu post.
    Ànimus.

    ResponElimina
  6. El que descrius es precios i et surd del cor. No ser que dirta per alleugerir la teva perdua. Al Tronco sempre el portaras a dins i tambe ets aixi gracies a ell. Tacompanyara sempre

    ResponElimina